Wednesday, April 23, 2008

Self Motivation



काय आठवतं ही इमेज पाहून? सेल्फ़ मोटिव्हेशन!!!
मला काय आठवतं सांगू?




" फ़लक पकड्के उठो, और हवा पकड्के चलो.....

लगाओ हाथ के सुरज सुबाह निकाला करे, हथेलीयोंपे रखे धूप और उछाला करे,

उफ़्कते पाव रखो और चलो आकडके चलो.... फ़लक पकड्के उठो, और हवा पकड्के चलो....."

Help yourself to stand.... don't expect anyone to help you, help yourself to grow.... don't expect anyone to come and teach you how to! Understand your problems try to find the solutions.... make them work... try harder they will work.... don't underestimate yourself... think further, start out, reach there, repeat!

Monday, April 21, 2008

जेवताना....

कमलेश : "काजू कतली हा प्रकार कधी सुरू झाला रे ? आपल्या लाहानपणी नव्हाता नाही? इन्दोर वगैरे कडून एकाडे आला का?"
एमडी : "पुण्यात फ़ार पहिल्या पासून होता! फ़क्त त्यावेळी घरीचं बनवलेले स्वीट्स जास्त खात असत.... आणि बाहेरचं त्यावेळी खूप महाग वाटायचे.... आता ट्रेंन्ड बदलला आहे.... "
मंदार : "आता लोक घरी पिक्चर पहातात आणि बाहेर जेवायाला जातात. पुर्वी घरी जेवत आणि बाहेर पिक्चरला जात."
मी : "आवडला जोक मला!"
मंदार : "हा जोक नाही, दारूण सत्य आहे. "
राफ़ा : "आणि त्याला कारुण्याची झालर आहे...... दारूण्याची सुध्दा!"
-----------------------------------------------------------------------------------------------
मी : "आपण आज कोन्फ़ेरान्स रूममध्ये जमून विश नाही केले... हैपी अनिवेर्सरी!"
कमलेश : "नवीन आहेस का? आपण फ़क्त बर्थ डे विश करतो... "
मंदार : "अनिवेर्सरी नाही कारण ती प्रत्येकच्या द्रुष्टीने वेगवेगळी आसते...."
हेमंन्त : "ती हैपी नसूही शकते!"
मी : "This is pessimism."
हेमंन्त : "This is optimism!"
मंदार : "That is just fact......"

Sunday, April 20, 2008

दुक्कल

आफ्टर अ लॉन्ग टाइम.......... ब्लॉग खूप दिवसानी लिहित आहे... तसा ब्लॉग लिहायचा कन्टला आला होता...... आजही फ़ार ईच्छा आहे आसा भाग नाही. पण दुसरा काही करण्या साराखा नाहीए तेव्हा वटलं ब्लॉग लिहू.

फ़ार फ़ार कन्टाला आला आहे आयुष्याचा.... आगदी म्हानजे आगदी कन्टाला आला आहे. आता यात नवीन ते काय. मला माहीत आहे. यात नवीन काही नाही. आसो.
तर एक गोष्ट ऎकली होती ती सांगायाचा हा छोटा प्रयत्न. निखिल आणि स्वप्निल किंवा अमित आणि सुमित ही आपाल्या कथा नयाकांची नावा. अर्थात तुमच्या लक्षात यायला हरकात नाही की ही जुळ्या भावांची नावं आहेत.
अमित सुमितचे बाबा खूप कडक. आई खूप प्रेमळ. साराखी त्यांची काळजी त्या दोघांना.
एकादा काय झालं, ते दोघे ज्या कोलिनिमध्ये राहात तिथे समोरच्या काकूं कडे साकाळी साकाळी आरडा ओरडा ऎकू येता होता.... ठाणेकार काकूंचा आवज केवाढाच्या काय.... त्यात त्या ओरडात होत्या मग काय सागळी कोलिनि जमा झाली. ठाणेकार काकूंच्या घराच्या आंगाणात कोणीतरी लिम्बू टाकलेला होता... साधा सुधा नही तर टाचण्या टोचलेला.... आणि त्यातून रक्त बाहेर येत होता, आतून.... कूठून सुध्धा लाल रंग वाटात नव्हता तो. चक्क रक्त... सगळे कोलिनि वाले घबरले. आपल्या कोलिनित आसले प्रकार कधी नाही होत... हे कासे झाले. मांत्रिकाला बोलावा लिम्बू उचलून टाका.... आसे बोलाणे चालू झाले..... अमू सकाळी उठला होता तो सागळे कुतुहलाने पहत होता. त्याने सुमुला उठवले.... सुमु ठाणेदार काकूंना म्हाणाला.... "काकू आसा काही नासाता तुम्ही उगाच ताप करून घेवू नका!" आसं म्हणात, सुमु खाली वाकला........ एकडे आई सुमु, सुमु म्हणे पर्यंन्त सुमुने लिम्बू उचला आणि प्लास्टिकच्या पिशवीत टाकून अमुला म्हणला, "चल टाकून येवू..."
घरी आल्यावर आई खूप रागावली दोघांना! तिला खूप भीती वाटात होती. ती गुरुजींकडे जावून आली. रोज महीनाभर ती आंगारा लाव, द्रुष्ट काढ आसं करात होती. ही दोघेही निमूट पणे करून घेत होती.
ऎका शुक्रावरी.... अमु आणि सुमुची दीदी आली... आईने तिला घाडाला प्रकार सांगिताला. दोघांची कान उघडणी करयच्या उद्देशने मग स्नेहलदीदीनीं खोलीत प्रवेश केला. "सुमु तुला कोण नसाता शाहाणपणा सांगीतला होता... कशाला ते उचलायला गेला तू? काही झाला आसातातर...."
अमु: "क्काही नसाता झाला..."
दीदी:"तू गप्प बस... तू पण तसालाच"
अमु: "दीदी, ठाणेकर काकूंना भेटलीस... आता त्या किती चांगल्या वागतात अमच्याशी... साराखा येवून त्यांच्या त्या बाल्याचा कौतूक नाही सांगत आता. आशा प्रसांगातून माणासा जोडयायची आसतात."
सुमु: "आता क्रिकेट खेळताना त्याची काच फ़ोडली तरी त्या काही म्हणत नाहीत, म्हहित आहे?"
दीदी: "आरे पण काही झाला आसता तर..."
अमु: "कासा कही झाला असाता.... लिम्बू सुमुना बनवलेला"
दीदी: "......"
सुमु: "आगं मी मध्ये त्या अंधश्रध्दा निर्मुलन शिबिरात गेलो होतो तिथे त्यानी लिम्बूतून लाल द्राव कसा बाहेर येतो.... नुस्त्या चुट्क्या वजवून कसा धूर निर्माण करता येतो ते दाखावला मग घरी करून पहीला..."
अमु : "ते कोठे टाकायचं म्हाणुन पाहटे ठाणेकार काकूंच्यात टाकले मी!"
दीदी: "आईला का नाही सांगीतालं?"
सुमु: "जावू दे ग! तुला तरी कूठे सगळं सांगीतलय......... हा हा हा.."