आनघाकाकूंनी दरवाजा उघडला, पळत जाणार्या बंडूने तो मौका साधून दूरुनच आवज टाकला, " चिव्या हाय काय, चिव्या?"
आता काकू चिडल्या नस्त्यातर नवल होतं, " सरळ बोलयला येतं का? नाव माहित नाही का तुला तुझ्या मित्राचं? सरळ नाव घ्ययाला काय होताय रे प्रवीण?" आनघाकाकू कडाड्ल्या, आर्थात तो पर्यंत बंडू गल्लीच्या दूसर्या टोकाला पोहोचाला होता....
चम्याला लांबून येताना पाहून, बंडू थांबला... "ए चम्याव..., एकडे"
चम्या : काय रे?
बंडू : चिव्याचं नाव कायाय रे?
चम्या : चिव्या(!?)
बंडू : नाही... शाळेतलं... हाजेरी घेताना म्हणतात ते!
चम्या : खारकर!
बंडू : खारकर आड्नाव झाला रे! नाव....
चम्या : तुला कशाला पहिजे?
बंडू : त्याला बोलवयचे आहे खेळयला.... काल खेळ संपला त्यावेळी त्याच्यावर डाव होता...
चम्या : मग?
बंडू : त्याची आई म्हणते... सरळ नाव घेवून बोलाव... आता काय म्हणून हाक मरायची? मी चिव्या म्हणलं म्हणून त्याची आई हेऽऽ चिडली...
चम्या : आसं होय... चल.
आनघाकाकूंनी प्रवीणला नितिन बरोबर येताना पाहून कामरेवर हात ठेवले...
चम्या : काकू...(चेहार्यावर मुर्तिमन्त विनय!) चिवू आहे का?
आता मात्र आनघाकाकूंनाही हासे आवरेना... त्या आत वळून म्हणल्या, "संदीप तुझे मित्र आलेत बघ!"
शेवटी नावात काय आहे? काय?
Friday, July 11, 2008
Wednesday, May 28, 2008
कळतय पण वळत नाही!
जेंव्हा तुम्ही म्हणताकी, मला सगळं कळतय, पटते पण वळत नाही
त्यावेळी प्रॉब्लम आसा आसतो की 'you understand, but don't realize'
Realization is a key to everything! If you realize then you need not have to say that I am not able to implement it. The realization itself is beginning of implementation.
The moment you realize, that moment is called as 'Golden Touch.'
These rare moments knit golden threads in the cloth of life and makes it a master piece!
Realization! But then how can I make myself realize things instead of just understanding them?
Open your heart.... its closed by the material understanding of the things.... its closed by the fear, you have in yourself, that you might loose something... its closed by some trivial things in the life, which are taking more space than they should!
Face every moment with open heart.... like you are a complete new being... empty... realization will that empty space!
त्यावेळी प्रॉब्लम आसा आसतो की 'you understand, but don't realize'
Realization is a key to everything! If you realize then you need not have to say that I am not able to implement it. The realization itself is beginning of implementation.
The moment you realize, that moment is called as 'Golden Touch.'
These rare moments knit golden threads in the cloth of life and makes it a master piece!
Realization! But then how can I make myself realize things instead of just understanding them?
Open your heart.... its closed by the material understanding of the things.... its closed by the fear, you have in yourself, that you might loose something... its closed by some trivial things in the life, which are taking more space than they should!
Face every moment with open heart.... like you are a complete new being... empty... realization will that empty space!
Wednesday, April 23, 2008
Self Motivation
काय आठवतं ही इमेज पाहून? सेल्फ़ मोटिव्हेशन!!!
मला काय आठवतं सांगू?
" फ़लक पकड्के उठो, और हवा पकड्के चलो.....
लगाओ हाथ के सुरज सुबाह निकाला करे, हथेलीयोंपे रखे धूप और उछाला करे,
उफ़्कते पाव रखो और चलो आकडके चलो.... फ़लक पकड्के उठो, और हवा पकड्के चलो....."
Help yourself to stand.... don't expect anyone to help you, help yourself to grow.... don't expect anyone to come and teach you how to! Understand your problems try to find the solutions.... make them work... try harder they will work.... don't underestimate yourself... think further, start out, reach there, repeat!
Monday, April 21, 2008
जेवताना....
कमलेश : "काजू कतली हा प्रकार कधी सुरू झाला रे ? आपल्या लाहानपणी नव्हाता नाही? इन्दोर वगैरे कडून एकाडे आला का?"
एमडी : "पुण्यात फ़ार पहिल्या पासून होता! फ़क्त त्यावेळी घरीचं बनवलेले स्वीट्स जास्त खात असत.... आणि बाहेरचं त्यावेळी खूप महाग वाटायचे.... आता ट्रेंन्ड बदलला आहे.... "
मंदार : "आता लोक घरी पिक्चर पहातात आणि बाहेर जेवायाला जातात. पुर्वी घरी जेवत आणि बाहेर पिक्चरला जात."
मी : "आवडला जोक मला!"
मंदार : "हा जोक नाही, दारूण सत्य आहे. "
राफ़ा : "आणि त्याला कारुण्याची झालर आहे...... दारूण्याची सुध्दा!"
-----------------------------------------------------------------------------------------------
मी : "आपण आज कोन्फ़ेरान्स रूममध्ये जमून विश नाही केले... हैपी अनिवेर्सरी!"
कमलेश : "नवीन आहेस का? आपण फ़क्त बर्थ डे विश करतो... "
मंदार : "अनिवेर्सरी नाही कारण ती प्रत्येकच्या द्रुष्टीने वेगवेगळी आसते...."
हेमंन्त : "ती हैपी नसूही शकते!"
मी : "This is pessimism."
हेमंन्त : "This is optimism!"
मंदार : "That is just fact......"
एमडी : "पुण्यात फ़ार पहिल्या पासून होता! फ़क्त त्यावेळी घरीचं बनवलेले स्वीट्स जास्त खात असत.... आणि बाहेरचं त्यावेळी खूप महाग वाटायचे.... आता ट्रेंन्ड बदलला आहे.... "
मंदार : "आता लोक घरी पिक्चर पहातात आणि बाहेर जेवायाला जातात. पुर्वी घरी जेवत आणि बाहेर पिक्चरला जात."
मी : "आवडला जोक मला!"
मंदार : "हा जोक नाही, दारूण सत्य आहे. "
राफ़ा : "आणि त्याला कारुण्याची झालर आहे...... दारूण्याची सुध्दा!"
-----------------------------------------------------------------------------------------------
मी : "आपण आज कोन्फ़ेरान्स रूममध्ये जमून विश नाही केले... हैपी अनिवेर्सरी!"
कमलेश : "नवीन आहेस का? आपण फ़क्त बर्थ डे विश करतो... "
मंदार : "अनिवेर्सरी नाही कारण ती प्रत्येकच्या द्रुष्टीने वेगवेगळी आसते...."
हेमंन्त : "ती हैपी नसूही शकते!"
मी : "This is pessimism."
हेमंन्त : "This is optimism!"
मंदार : "That is just fact......"
Sunday, April 20, 2008
दुक्कल
आफ्टर अ लॉन्ग टाइम.......... ब्लॉग खूप दिवसानी लिहित आहे... तसा ब्लॉग लिहायचा कन्टला आला होता...... आजही फ़ार ईच्छा आहे आसा भाग नाही. पण दुसरा काही करण्या साराखा नाहीए तेव्हा वटलं ब्लॉग लिहू.
फ़ार फ़ार कन्टाला आला आहे आयुष्याचा.... आगदी म्हानजे आगदी कन्टाला आला आहे. आता यात नवीन ते काय. मला माहीत आहे. यात नवीन काही नाही. आसो.
तर एक गोष्ट ऎकली होती ती सांगायाचा हा छोटा प्रयत्न. निखिल आणि स्वप्निल किंवा अमित आणि सुमित ही आपाल्या कथा नयाकांची नावा. अर्थात तुमच्या लक्षात यायला हरकात नाही की ही जुळ्या भावांची नावं आहेत.
अमित सुमितचे बाबा खूप कडक. आई खूप प्रेमळ. साराखी त्यांची काळजी त्या दोघांना.
एकादा काय झालं, ते दोघे ज्या कोलिनिमध्ये राहात तिथे समोरच्या काकूं कडे साकाळी साकाळी आरडा ओरडा ऎकू येता होता.... ठाणेकार काकूंचा आवज केवाढाच्या काय.... त्यात त्या ओरडात होत्या मग काय सागळी कोलिनि जमा झाली. ठाणेकार काकूंच्या घराच्या आंगाणात कोणीतरी लिम्बू टाकलेला होता... साधा सुधा नही तर टाचण्या टोचलेला.... आणि त्यातून रक्त बाहेर येत होता, आतून.... कूठून सुध्धा लाल रंग वाटात नव्हता तो. चक्क रक्त... सगळे कोलिनि वाले घबरले. आपल्या कोलिनित आसले प्रकार कधी नाही होत... हे कासे झाले. मांत्रिकाला बोलावा लिम्बू उचलून टाका.... आसे बोलाणे चालू झाले..... अमू सकाळी उठला होता तो सागळे कुतुहलाने पहत होता. त्याने सुमुला उठवले.... सुमु ठाणेदार काकूंना म्हाणाला.... "काकू आसा काही नासाता तुम्ही उगाच ताप करून घेवू नका!" आसं म्हणात, सुमु खाली वाकला........ एकडे आई सुमु, सुमु म्हणे पर्यंन्त सुमुने लिम्बू उचला आणि प्लास्टिकच्या पिशवीत टाकून अमुला म्हणला, "चल टाकून येवू..."
घरी आल्यावर आई खूप रागावली दोघांना! तिला खूप भीती वाटात होती. ती गुरुजींकडे जावून आली. रोज महीनाभर ती आंगारा लाव, द्रुष्ट काढ आसं करात होती. ही दोघेही निमूट पणे करून घेत होती.
ऎका शुक्रावरी.... अमु आणि सुमुची दीदी आली... आईने तिला घाडाला प्रकार सांगिताला. दोघांची कान उघडणी करयच्या उद्देशने मग स्नेहलदीदीनीं खोलीत प्रवेश केला. "सुमु तुला कोण नसाता शाहाणपणा सांगीतला होता... कशाला ते उचलायला गेला तू? काही झाला आसातातर...."
अमु: "क्काही नसाता झाला..."
दीदी:"तू गप्प बस... तू पण तसालाच"
अमु: "दीदी, ठाणेकर काकूंना भेटलीस... आता त्या किती चांगल्या वागतात अमच्याशी... साराखा येवून त्यांच्या त्या बाल्याचा कौतूक नाही सांगत आता. आशा प्रसांगातून माणासा जोडयायची आसतात."
सुमु: "आता क्रिकेट खेळताना त्याची काच फ़ोडली तरी त्या काही म्हणत नाहीत, म्हहित आहे?"
दीदी: "आरे पण काही झाला आसता तर..."
अमु: "कासा कही झाला असाता.... लिम्बू सुमुना बनवलेला"
दीदी: "......"
सुमु: "आगं मी मध्ये त्या अंधश्रध्दा निर्मुलन शिबिरात गेलो होतो तिथे त्यानी लिम्बूतून लाल द्राव कसा बाहेर येतो.... नुस्त्या चुट्क्या वजवून कसा धूर निर्माण करता येतो ते दाखावला मग घरी करून पहीला..."
अमु : "ते कोठे टाकायचं म्हाणुन पाहटे ठाणेकार काकूंच्यात टाकले मी!"
दीदी: "आईला का नाही सांगीतालं?"
सुमु: "जावू दे ग! तुला तरी कूठे सगळं सांगीतलय......... हा हा हा.."
फ़ार फ़ार कन्टाला आला आहे आयुष्याचा.... आगदी म्हानजे आगदी कन्टाला आला आहे. आता यात नवीन ते काय. मला माहीत आहे. यात नवीन काही नाही. आसो.
तर एक गोष्ट ऎकली होती ती सांगायाचा हा छोटा प्रयत्न. निखिल आणि स्वप्निल किंवा अमित आणि सुमित ही आपाल्या कथा नयाकांची नावा. अर्थात तुमच्या लक्षात यायला हरकात नाही की ही जुळ्या भावांची नावं आहेत.
अमित सुमितचे बाबा खूप कडक. आई खूप प्रेमळ. साराखी त्यांची काळजी त्या दोघांना.
एकादा काय झालं, ते दोघे ज्या कोलिनिमध्ये राहात तिथे समोरच्या काकूं कडे साकाळी साकाळी आरडा ओरडा ऎकू येता होता.... ठाणेकार काकूंचा आवज केवाढाच्या काय.... त्यात त्या ओरडात होत्या मग काय सागळी कोलिनि जमा झाली. ठाणेकार काकूंच्या घराच्या आंगाणात कोणीतरी लिम्बू टाकलेला होता... साधा सुधा नही तर टाचण्या टोचलेला.... आणि त्यातून रक्त बाहेर येत होता, आतून.... कूठून सुध्धा लाल रंग वाटात नव्हता तो. चक्क रक्त... सगळे कोलिनि वाले घबरले. आपल्या कोलिनित आसले प्रकार कधी नाही होत... हे कासे झाले. मांत्रिकाला बोलावा लिम्बू उचलून टाका.... आसे बोलाणे चालू झाले..... अमू सकाळी उठला होता तो सागळे कुतुहलाने पहत होता. त्याने सुमुला उठवले.... सुमु ठाणेदार काकूंना म्हाणाला.... "काकू आसा काही नासाता तुम्ही उगाच ताप करून घेवू नका!" आसं म्हणात, सुमु खाली वाकला........ एकडे आई सुमु, सुमु म्हणे पर्यंन्त सुमुने लिम्बू उचला आणि प्लास्टिकच्या पिशवीत टाकून अमुला म्हणला, "चल टाकून येवू..."
घरी आल्यावर आई खूप रागावली दोघांना! तिला खूप भीती वाटात होती. ती गुरुजींकडे जावून आली. रोज महीनाभर ती आंगारा लाव, द्रुष्ट काढ आसं करात होती. ही दोघेही निमूट पणे करून घेत होती.
ऎका शुक्रावरी.... अमु आणि सुमुची दीदी आली... आईने तिला घाडाला प्रकार सांगिताला. दोघांची कान उघडणी करयच्या उद्देशने मग स्नेहलदीदीनीं खोलीत प्रवेश केला. "सुमु तुला कोण नसाता शाहाणपणा सांगीतला होता... कशाला ते उचलायला गेला तू? काही झाला आसातातर...."
अमु: "क्काही नसाता झाला..."
दीदी:"तू गप्प बस... तू पण तसालाच"
अमु: "दीदी, ठाणेकर काकूंना भेटलीस... आता त्या किती चांगल्या वागतात अमच्याशी... साराखा येवून त्यांच्या त्या बाल्याचा कौतूक नाही सांगत आता. आशा प्रसांगातून माणासा जोडयायची आसतात."
सुमु: "आता क्रिकेट खेळताना त्याची काच फ़ोडली तरी त्या काही म्हणत नाहीत, म्हहित आहे?"
दीदी: "आरे पण काही झाला आसता तर..."
अमु: "कासा कही झाला असाता.... लिम्बू सुमुना बनवलेला"
दीदी: "......"
सुमु: "आगं मी मध्ये त्या अंधश्रध्दा निर्मुलन शिबिरात गेलो होतो तिथे त्यानी लिम्बूतून लाल द्राव कसा बाहेर येतो.... नुस्त्या चुट्क्या वजवून कसा धूर निर्माण करता येतो ते दाखावला मग घरी करून पहीला..."
अमु : "ते कोठे टाकायचं म्हाणुन पाहटे ठाणेकार काकूंच्यात टाकले मी!"
दीदी: "आईला का नाही सांगीतालं?"
सुमु: "जावू दे ग! तुला तरी कूठे सगळं सांगीतलय......... हा हा हा.."
Friday, January 4, 2008
My Mom
Momma the great... I can't stop talking about her.
Part I
Momma: Hello, Amu, How are you?
me: Yes my momma, I am fine.
Momma: What you are doing?
me: nothing. I dont have anything to do. Just doing some timepass on internet.
Momma: Why don't you have work in your office?
me: My TL told me to wait till the client gives me exact specification about the task that is to be performed and from last two days the client is busy with some other task so I am waiting. That is why!
Momma: ok.
Part II
My Sister sweet, her name is Pallavi.
Pallavi : Hello momma. How are you?
Momma: Fine. How are you dear?
Pallavi: Fine(Chhan).
Momma: Are you busy?
Pallavi: No, no not at all. I dont have work today. Just surfing on Net.
Momma: Why donot you have work?
Pallavi: Coz......... My project is still in Analysis Phase. I am a developer. I will code later na! That is why!
Momma: Well I donot understand why they pay you people (people like me, my sister) 15000, 20000 bucks just to stay idle. We work over here for whole nine hours, no pay. Find a job for me in Software!
;-)
Part I
Momma: Hello, Amu, How are you?
me: Yes my momma, I am fine.
Momma: What you are doing?
me: nothing. I dont have anything to do. Just doing some timepass on internet.
Momma: Why don't you have work in your office?
me: My TL told me to wait till the client gives me exact specification about the task that is to be performed and from last two days the client is busy with some other task so I am waiting. That is why!
Momma: ok.
Part II
My Sister sweet, her name is Pallavi.
Pallavi : Hello momma. How are you?
Momma: Fine. How are you dear?
Pallavi: Fine(Chhan).
Momma: Are you busy?
Pallavi: No, no not at all. I dont have work today. Just surfing on Net.
Momma: Why donot you have work?
Pallavi: Coz......... My project is still in Analysis Phase. I am a developer. I will code later na! That is why!
Momma: Well I donot understand why they pay you people (people like me, my sister) 15000, 20000 bucks just to stay idle. We work over here for whole nine hours, no pay. Find a job for me in Software!
;-)
Wednesday, December 19, 2007
Snehal D(Didi)
One of the fantastic personalities I ever met is Snehal didi.......... Wowwww what a personality!!
One of the great stories I heard about her I am giving here!
Snehal d has a very good habit ('good' is just because I also have the same habit) . She tears the bus ticket (PMT bus) one stop before the actual stop where she is going. (I know that is not a very good habit!) The story is about why this is good habit!
One fine morning when she was going for office ( at that time she was a trainer at NDA). Like every day she tore apart tickets in her hand(TCs are rarely seen on this root from Karvenager to NDA). That day she was having tickets of her friend Sarita also with her... and 10 seconds later the Bus stopped. Because of some problem that was there in engine. Conductor told passengers that this bus cannot go any further. He also assured that he will stop the next bus and everybody (passengers) can go to there destinations using that. Then he said please check that your tickets are there with you... ;-) So the great Snehal started staring at Miss Sarita who asked for her ticket.... "Snahatale why you always tear the tickets? Now see what will we do?" But with luck that day nobody asked them tickets later and they reached NDA without any problem. So now Snehal decided not to tear the tickets I will keep them in the pockets of my bag! She used to throw them once in a week time.
After few months, on a fine morning she was travelling in Bus and a TC got entered into the same Bus in which she was travelling. TC came to Snehal and asked her for ticket. Snehal fumbled in her pocket and gave him a ticket... TC looked at it and then he started staring at Snehal's face. Finally he asked, "Mam ye aaj ka ticket hai kya?" She put her hand in the pocket again and this time 15-20 tickets came out! She said in a pale voice "Bhaiya isamese ek hai... pata nahi kaunsa!"
One of the great stories I heard about her I am giving here!
Snehal d has a very good habit ('good' is just because I also have the same habit) . She tears the bus ticket (PMT bus) one stop before the actual stop where she is going. (I know that is not a very good habit!) The story is about why this is good habit!
One fine morning when she was going for office ( at that time she was a trainer at NDA). Like every day she tore apart tickets in her hand(TCs are rarely seen on this root from Karvenager to NDA). That day she was having tickets of her friend Sarita also with her... and 10 seconds later the Bus stopped. Because of some problem that was there in engine. Conductor told passengers that this bus cannot go any further. He also assured that he will stop the next bus and everybody (passengers) can go to there destinations using that. Then he said please check that your tickets are there with you... ;-) So the great Snehal started staring at Miss Sarita who asked for her ticket.... "Snahatale why you always tear the tickets? Now see what will we do?" But with luck that day nobody asked them tickets later and they reached NDA without any problem. So now Snehal decided not to tear the tickets I will keep them in the pockets of my bag! She used to throw them once in a week time.
After few months, on a fine morning she was travelling in Bus and a TC got entered into the same Bus in which she was travelling. TC came to Snehal and asked her for ticket. Snehal fumbled in her pocket and gave him a ticket... TC looked at it and then he started staring at Snehal's face. Finally he asked, "Mam ye aaj ka ticket hai kya?" She put her hand in the pocket again and this time 15-20 tickets came out! She said in a pale voice "Bhaiya isamese ek hai... pata nahi kaunsa!"
Subscribe to:
Posts (Atom)
.jpg)